Survivalvergadering

Op een mooie zondagmiddag fietste winterkoninkje door het park. Hij was onderweg naar de scouts. Plots kneep hij zijn remmen dicht en stapte van zijn fiets af. Winterkoninkje kon zijn ogen niet geloven. Op het bospad vond hij hele grote afdrukken in het zand. Deze waren waarschijnlijk van een beer, dacht hij! Dit maakte hem zo nieuwsgierig, dat hij besloot om de sporen te volgen. Na een uur wandelen, kwam hij bij de laatste pootafdruk.  “Dat is raar?” zei hij “Het spoor loopt hier dood.” Winterkoninkje keek om zich heen. Maar O jee, waar was het pad nu gebleven? Hij was niet alleen de weg kwijtgeraakt, maar had ook de tijd uit het oog verloren. En het was al bijna donker! Gelukkig was er geen reden tot paniek. Winterkoninkje had, lang geleden toen hij zelf nog een Kawel was, een survivaldiploma behaald. Hij sjorde vliegensvlug een kamp, maakte een warm vuurtje om de beer op afstand te houden en zocht wat braambessen om te eten. Het enige wat hij miste, was gezelschap. “Oe oeee, oe oeeee” Een grote bosuil vloog over zijn hoofd. “Maar dat is het”: dacht winterkoninkje. De uil had hem op een idee gebracht. Hij blies tussen zijn twee handen en maakte een fluitgeluid dat leek op dat van de uil. “Misschien horen ze mij wel tot op de scouts” dacht hij verder. En ja hoor, winterkoninkje had gelijk! Niet veel later zag hij vanuit de donker 3 zaklampen naderen. Simia, Chinchilla en Dolfijn kwamen hem de rest van de nacht vergezellen. Want het is zo fijn om in de natuur te zijn!